Hoi Anja,Dank voor je reactie.De NS meet, voor zover ik ben genrfoimeerd, trein op tijd als maximaal 5 minuten vertraagd . Maar liefts 95 % van alle treinen het afgelopen jaar voldoet aan die standaard en dat is geweldig goed. Nederland hoort bij de drie beste treinlanden ter wereld en dat vergeten we nog wel eens (of sterker nog: dat weten we niet eens!).Voor wat betreft jouw argumenten: er is weinig tegenin te brengen. Mensen beschouwen hun treingeluk ten opzichte van de hoge standaarden die ze zichzelf opleggen, opgeteld bij de enorm hoge en luxe leefstandaard binnen een West-Europees land als Nederland. Er zijn genoeg landen waar de trein wel een keer rijdt als-ie rijdt, ooit. Soms 2 op een dag, soms dagen achter elkaar geen trein. Hoe zouden we de1e1r mee omgaan? Zoals ik al zei in mijn blog disproportioneel klagen : we moeten ons schamen! (ik ga nu in wat algemenere termen verder he, ik heb het niet specifiek over jou We zijn zf3 verschrikkelijk verwend en verwaand geworden in Nederland dat we onze klachten over een dienstverlener als de NS nog serieus nemen ook. We denken dat we het recht hebben te katten op die laatst overgebleven paar procent dat de trein niet doet wat we willen. Dat dat redelijke klachten zijn. Maar dat zijn ze m.i. pertinent niet! Verwennerij leidt tot onredelijk en disproportioneel klaaggedrag. Het Anti-klaagboek pleit dan ook niet voor een algeheel klaagverbod (een absurd idee) maar voor een meer zelfbewuste omgang met ons eigen klaaggedrag en dat van anderen. En het relativeren van onze welvaartsstandaard! Natuurlijk, alles wordt duurder, treinkaartjes ook. Natuurlijk moet je af en toe staan. Maar je zit vaker dan je staat, houd het maar eens bij in een boekje. En de trein is goedkoper dan de auto. En de kwaliteit en luxe van onze treinen is ongekend hoog. Als we zf3 vaak gewoon kunnen zitten, op tijd worden vervoerd, warm, veilig, comfortabel, waarom zeggen we de1e1r dan zelden wat van? Waarom complimenteren we niet wat vaker als het goed gaat?Het zijn dat soort waarom-vragen die het Anti-klaagboek durft te stellen. Die het stimuleert om te stellen, aan jezelf en aan anderen. We komen er pas achter hoe goed we het hebben als die luxe plotseling wegvalt. Als de supermarktlogistiek een week stilvalt breekt er acute hongersnood uit in Nederland. We zouden niet we9ten waar we ons eten vandaan moesten halen. Als de electriciteit en het gas een week uitvallen ontstaat er totale paniek: onze apparaten werken dan niet meer en wat moeten we zonder onze apparaten? We leven al zf3 lang in grote luxe dat het kleinste tegenvallertje ons geirriteerde reacties ontlokt. Dat is niet alleen buitengewoon interessant, het is ook buitengewoon gevaarlijk. Want we zijn het niet meer gewend het te moeten doen zf3nder al die luxe.We moeten ons dus schamen! Diep schamen! We hebben 1, 2 of 3 auto’s, soms meer dan 1 huis, vaak meer dan 2 inkomens, meestal meer dan 2 vakanties per jaar, veel meer dan 1 mobieltje, een relatief veilig land met een seculiere parlementaire rechtsdemocratie, een financieel-sociaal vangnet en een infrastructuur om je vingers bij af te likken. En wat doen we? We klagen over het minste of geringste dat onze welvaartsstructuur en -verwennerij aantast. Het Anti-klaagboek is bedoeld om ons daar wat meer bewust van te worden. En eerst onze eigen zegeningen te tellen voordat we gaan klagen. En, uiteraard, onze medemens te helpen de klachten in perspectief te zien.Dus ja, er is geen speld tussen jouw argumenten te krijgen. Vanuit jouw perspectief bezien lijken de klachten rechtvaardig. Maar ik zou graag een wig drijven (vergeef me de lelijke metafoor) in verwend en verwaand klaaggedrag. Zodat we wat vaker anti-klagen. Of onze kaken stijf op elkaar houden als we uitsluitend gaan focussen op negatieve afwijkingen en onze mond pas weer open doen als we er een anti-klacht, iets positiefs, uit kunnen krijgen. Dat is op zijn minst een poging waard en levert meer plezier op dan steeds maar weer dat laatste procentje opzoeken om er over te miepen. Het gaat hier dus duidelijker om het grote(re) geheel. En het Anti-klaagboek gaat in dat verband een stapje verder. We hoeven al dat luxe-geklaag niet (meer) te accepteren. We kunnen er zelf wat aan doen. Als je regelmatig treint, turf dan de ritten in de trein die goed gaan, waarin je lekker hebt kunnen zitten en die op tijd reden. Turf ook de ritten die daar niet aan voldoen. Schrijf ze op in een fysiek boekje en stop dat in je tas. Houd het een maand, een kwartaal, een halfjaar bij. Zet de gegevens langs elkaar. En beloof jezelf dan dat als je, zeg, op een verhouding van 80/20 goed/slecht of hoger zit je de NS een ENORM compliment gaat maken. Dat is pas stoer!En tot slot: zegt het voort! Want op een dergelijke manier anti-klagen zouden meer mensen mogen doen. Met hartelijke anti-klaaggroeten,Bart Flos