Ik krijg de indruk dat ook Richard het wezenskenmerk van treinverkeer en treinbesturing niet helemaal scherp heeft. Dan ga je bij ‘automatische’ of ‘autonome’ treinen flink nat.
Treinen zijn per definitie niet in staat om op zichtafstand tot stilstand te komen. Autoconcepten zijn daarom nutteloos.
Op het spoor bestaat er zoiets als(infrazijdige) spoorvrijdetectie en seingeving. Die doet nu grotendeels niks anders dan treinen detecteren. In sommige landen ‘doet’ het systeem ook lawinedetectie.

Bij ‘autonome’ (beter: ‘centraal bestuurde’) treinen moet de *infrazijdige* detectie dus aangevuld worden met (camera)detectie van ‘overige obstakels’. Deze aanvullende beveiliging dient bij afwijkingen direct te signaleren naar de treindienstleider. Die controleert en grijpt zonodig in, zodat evt naderende treinen *gecontroleerd* reageren. Er is dus helemaal geen sprake van een noodremming, maar van een gecontroleerd besturings- en indien nodig snelheidsbeperkingsproces.

Snap ik het nog? Bij mijn weten is een trein met geen 100 paarden in beweging te krijgen als de luchtdruk eenmaal is weggevallen. Daarnaast vraag ik me af hoe het inschattingsvermogen van een machinist te vervangen is door technologie. Een gezond hert blijft zich niet tegoed doen aan het sappige gras wat doorgaans in het ballast groeit, maar springt tijdig weg voor de aanstormende trein. Een machinist kan zo’n inschatting maken (remmen helpt toch niet, zie hierboven), maar kan techniek dat ook?

Mijn grootste bedenking bij open systemen met autonoom vervoer is bewuste sabotage. Ik heb de proef op de som genomen door voor een autonoom busje te gaan staan wat door het Zwitserse Sion rijdt. Zoals te verwachten, stopte het busje keurig voor me, met alleen boze blikken van passagiers als resultaat. Dus hoe programmeer je het besturingssysteem? Niet stoppen voor saboteurs (want: springen toch wel weg), maar wel voor mensen die slecht ter been zijn? Hoe maak je dat onderscheid?

@Arjan: je vroeg je af
“Een gezond hert blijft zich niet tegoed doen aan het sappige gras wat doorgaans in het ballast groeit, maar springt tijdig weg voor de aanstormende trein. Een machinist kan zo’n inschatting maken (remmen helpt toch niet, zie hierboven), maar kan techniek dat ook?”
> Techniek heeft daar idd grote moeite mee. Daarom is het verstandiger om de de treinbesturing, als onderdeel van het verkeersproces en de veilige rijweg, bij de infrabeheerder (i.c. de trdl) onder te brengen.

@Arco: pas op met te zeggen wat je denkt dat andere mensen niet weten. Een automatisch concept dat de waarneming van een mcn overneemt is technisch best mogelijk tegenwoordig (ehm al wat langere tijd). Misschien nu zelfs betrouwbaarder dan een machinist. Dat is onafhankelijk van het zichtafstand. Het gaat om de waarneming OF er een obstakel op het spoor is. “Autonoom” kan ook “zelfstandig” zijn, zelfs (graag) zonder centrale besturing. Beter met centrale bewaking van het treinverkeer.

@Arjan: Ik neem aan dat je de werking van de automatisch luchtdrukrem kent? Dit betekent dat wanneer de treinleiding leeg is, de luchtdruk in de remcylinder maar voor een beperkte tijd beschikbaar is. Het lekt ergens een keertje weg. In die beperkte tijd, moeten de nodige handremmen aangedraaid zijn. Anders is trein weggerold.
Het inschattingsvermogen van een mcn is beperkt. Gewoon praktische redenen. Een “automaat” stopt de trein en de trdl kijkt de video terug waarom trein gestopt is.

“Het inschattingsvermogen van een mcn is beperkt”.
Leg mij nou eens uit waarom wij als machinist, bekwame vakmensen, een beperkt inschattingsvermogen hebben.
Vind het heel erg knap van u, om in één regel het beroep machinist tot op het bot te beledigen

Het inschattingsvermogen is beperkt om heel praktische redenen: beperkt nachtzicht, mist, regen, afleiding (storing, diagnose beeldscherm, dienstkaartje, telefoon, gsm), fatigue, slechte opleiding, noem het maar op. Dat is niet iets „slechts“ of „beledigend“, maar gewoon een feit uit de praktijk. Een „automaat“ zal altijd, of minstens beter, reageren op een obstakel op het spoor.
Je wilt niet weten hoevaak een mcn iets raakt en heeft iets als „oeps, wat was dat?“. Heel menselijk.